سلام
شعرای زیادی گفتم که نمی تونم براتون قرار بدم
ولی امیدوارم از این خوشتون بیاد و به دلهاتون بشینه...
هوایی کرده ما را زلفِ بر صورت، رهای تو
لب و ابرو و چشم و نغمه های دلربای تو
هوایی کرده ما را صورتِ چون قرص ماه تو
تمام جان این قلب پر از باران، فدای تو
و رویایی ز دست تو به روی گونه های ما
و اشکی از نگاهی سوی قلبِ بی نوای تو
و گاهی سایه ای از خاطراتت روی چشم ما
و گاهی بر دل ما، نوحه هایی با صدای تو
و گاهی گوشه ای از این خرابات است جای ما
و گاهی تیر حسرتها، به قلب ما، به جای تو...
و گاهی آسمان چشم ماهِ ما، پر از آتش
و گاهی اشک چشم ما، برای گریه های تو
زمانی اشتیاق تو، زمانی اضطراب ما
زمانی های و هوی ما، زمانی های های تو...
زمانی انتظار شمع و مستی های پروانه
زمانی گریه های شمع و اشک بی ریای تو
برای عشق پرواز دل ما گِرد گیسویت...
هوایی کرده ما را زلف بر صورت رهای تو...
میم و حا...
سلام
یک دست بر دستان او
یک دست بر گیسوش
یک زخم با لبهای او
یک زخم از ابروش
مرغی گرفتار آمده در دام چشمانش
دامی صمیمانه برای صید بازیگوش
هشیار بودم تا زمان دیدن ساقی
زان پس میان مردمان، دیوانه ای مدهوش
زان پس مداوم نام او در یاد می آمد
مانند ماه آسمانها در شب خاموش
با حالتی از ابروانش در تکاپوها
چون شاخه های بیدِ لرزان، گرم در آغوش
چون خوشه های عاشقی در یاد پیمانه
چون باده در پیمانه های عاشقی در جوش
در آسمانش چشم ما چشم انتظار او
در زیر پایش خاکها با قلب ما مفروش
بر گونه اش باران اشک ما چو پروانه
چیزی شبیه سوختن در سینه اش منقوش
یادش شباهنگام در رویای بودنها
نامش سحرگاهان میان نغمه ی چاووش
می میرم از رویای دیدارش در این دنیا
از حسرت بوسیدن لبهاش تا بازوش...
میم و حا...
بی چاره منم که بی تو بی تاب شدم
بی خواب شدم، خیره به مهتاب شدم
بی چاره منم که از سر خجلت خویش
چون شمع شدم، سوختم و آب شدم...
میم و حا...
سلام...
ناگهان، حال، حالِ بدتری شد
ناگهان صحنه گردان، بستری شد
ناگهان، مِی به شکل زهر آمد
ناگهان چهره ها خاکستری شد
ناگهان، خلقت احساس رسید
ناگهان، کار دلها، دلبری شد
ناگهان، بید هم به خود لرزید
ناگهان، موسم ناداوری شد
ناگهان قلب عاشقان تب کرد
حرف از دلبری ها، سَرسَری شد
ناگهان خجلت از حروف آمد
ناگهان وقت مرگ دفتری شد
ناگهان، غصه ها به تاخت شدند
ناگهان وقت مرگ بدتری شد...
میم و حا...
سلام
شعر جدید تقدیمتون...
نشد روشنی با شب تار، یار
و شد عاشق از عشق خود، دورِ دور
و شد ناله با آه بسیار ، یار
و رفت و زمین از غمش اشک بار
و شد گریه با چشم بیمار، یار
و دلها که با آب و آتش عجین
و سر ها که با چوبه ی دار، یار
و طرحی که نقاش بر ماه زد
و ماهی که شد با غم یار، یار
و آهی که شد آه پروانه ها
و سوزی که با ساز دلدار، یار
و راهی که شد، آخر کار ما
و خوابی که با شام دیدار، یار
و عکسی میان تب تار و پود
و فرشی که با عرش دادار، یار...
میم و حا...
سلام
شعر جدیدم تقدیم به ماه...
شاید به عکس چهره ی مهتاب، خو کنم
عزم سفر به سوی خرابات او کنم
شاید بخواندم به میان نگاه خویش
من هم ز شوق، سینه ی خود زیر و رو کنم
شاید که روزگار خوش جامها رسد
شاید که چشم خویش به شکل سبو کنم
شاید که رَخت روشن مهتاب تن کنم
شاید لباس تیره ی شب را رفو کنم
شاید میان تیرگی آسمان بخت
ردّی ز ماهِ دیده ی خود، جستجو کنم
شاید که بین وصل و فراق و شب و خدا
از عمق جان، سیاهه ی شب، آرزو کنم
آنگاه رو به خاک، خدا را صدا کنم
آنگاه اشک می شوم و های و هو کنم
آنگاه اشک دیده سرازیر می شود
آنگاه با همان، به نمازی، وضو کنم
آنگاه پاک می شوم و خاک می شوم
تا غنچه های خون دل خویش، بو کنم
وقتی که باز همدم تنها شدن شدم
شاید به عکس چهره ی مهتاب خو کنم...
میم و حا...
سلام
این هم یک شعر از جنس نا مرغوب تنهایی...
فریب چشم تو خورد و همیشه تنها ماند
و چشم خورد و ز قلب نگار خود جا ماند
غریب ماند، میان غزل غزل غربت
و لابلای نگاهی که تا ابد وا ماند
حواسها همه جمع دلی که تقسیم است
کنار ضرب نفسها، صدای منها ماند
و باز بر دل تنگش شرر فروز آمد
و باز بر تنش آثار زخم دنیا ماند
و باز، گرم نگاهی، به ماه شبها بود
که سوی مردم چشمش نهیب سرما ماند
پر از نشان وصال است، قلب بی سامان
و یک نشان جدایی که بر دل ما ماند
و در سیاهه ی فردا مدام در میزد
دری ز خاک وا شد، شبی همانجا ماند...
میم و حا...
سلام
شعر جدید...
بر قلب من و بر لب و در ناله ی نِی هاست، نامت
هم در قلم و بر ورق و بینِ غزلهاست، نامت
می گردم و َپر می زنم و می روم از خاک، روزی
در بینِ شرارِ دلِ این پرزده پیداست، نامت
زنجیرِ فِراقت به تنِ بی رمقِ ماست، افسوس
سر سلسله ی عشقِ نهانِ دلِ شیداست، نامت
در ظلمتِ شبهای جدایی چه غریب است، این خاک
نوری به زمین آمده از عالمِ بالاست، نامت
کوهی به مسیر و دلِ بی تاب و نگاهیست شیرین
همرازِ دلِ پُر هَوَس تیشه ی تنهاست، نامت
بی نام تو بر سینه ی ما آتش هجریست، فریاد
در برزخ این شعله وری، محشر عظماست، نامت
مجنونی و لیلی صفتان گِرد هم آیند، هر بار
در خیل جماعت زدگان، ذکر فراداست، نامت
از لیلی و شیرین و زلیخا و شکوهش، هر روز
بسیار شنیدیم، ولی ساده و زیباست، نامت...
میم و حا...
سلام
عجب داستانی شده حال و روز آدما...
چی بگم
حرفی نمیشه زد و همش تو شعرام میاد فقط...
نه نگاهی بنمودست به ویرانه ی دل
نه که پایی بنهادست به غمخانه ی دل
نه که نوری به شب تار و غریبانه ی دل
نه سلامی، به غریبی، به نهانخانه ی دل
و نگاهی که نیفتاد به مهتاب هنوز
و فسونی که نشد بر دل بی تاب هنوز
و فریبی که نشد نقشه ی بر آب هنوز
و سوالی که عیان گشت ز بیگانه ی دل
که چرا هیچ کسی محرم اسرار نشد؟
که چرا هیچ زمان ماه پدیدار نشد؟
که چرا هیچ زمان، فرصت دیدار نشد؟
که چرا شعله فکندند به پیمانه ی دل؟
همه جا صحبت یار است و نگاهش، چه کنم؟
همه جا صحبت این قلب و گناهش، چه کنم؟
همه جا دلبر و گیسوی سیاهش، چه کنم؟
همه جا دلبر و لبخند صمیمانه ی دل...
و به یکباره غریبی همه جا غوغا کرد...
و به یکباره شرر بر دل ما برپا کرد...
و به یکباره لبی بر لب ما، جا وا کرد...
و به یکباره تب و دیده و افسانه ی دل...
میم و حا...
سلام
شعر جدیدم که خیلی به دل خودم نشست...
امیدوارم به دلهای شما و ماه هم بشینه...
دگر بار، شدم مست، در این حالِ مناجات
و یادی زِ نگاهت، و ذکری زِ غزلهات
و یاد آمده روزی، که گشتی تنِ بیمار
و یاد آمده دردی، زِ درمانِ ملاقات
و شعری به شبِ تار، زِ کنجِ لبِ دلدار
و حالی به تصوّف، در این کنج خرابات
و حسرت شده شمعی، به شام دل مهتاب
از آن روز که گفتی، ز تنهاییِ شبهات
دگر بار به یادت، شدم تشنه ی باران
شدم تشنه ی شوری، ز شیداییِ لبهات
و باران شده آغاز، به چشمان پر از راز
و غمهای دقایق، و دلتنگی ساعات
و دست من و مهتاب، به روی دل بی تاب
و دست من و مهتاب، سر آغاز اِشارات
و رخ بر رخ ساقی، و آواز اقاقی
سفیدی و سیاهی، و شاهی که شده مات
و محراب و تبِ ماه، و ابرو و غمِ ماه
و حالات شبِ ماه، و ایهامِ عبارات
و نامت که نوشتم...؛ قلم گشته غزلخوان
ورق با وزش باد، شده محو تماشات
و رفتم به دل کوه، شدم همدم فرهاد
شدم شاهد تیشه، در این دار مکافات...
میم و حا...
